استفاده از مواد غذایی که در ترکیب آن ها دانه ی کنجد به نحوی به کار رفته باشد، به زمانهای بسیار قبل برمیگردد، اما تاریخچه حلواسازی در ایران، به زمان صفویه و دوران سلطنت شاه عباس برمی گردد. در زمان سلطنت شاه عباس که مصادف با وزارت مرحوم شیخ بهایی بود، در فصل زمستان جنگی به وقوع پیوست. شاه به وزیر مشاور خود، دستور داد، غذایی برای لشکریان فراهم کند که دارای سه خصوصیت عمده باشد، حمل آن آسان بوده، دارای مواد غذایی کافی برای بدن باشد و مصرف آن با مقداری نان که معمولاً سربازان با خود به همراه دارند، انرژی لازم را تأمین کند. شیخ بهایی با جابر عصار، متخصص کنجد و شاه شیرین کار، متخصص شیره ی مویز، موضوع را در میان میگذارد و آن ها او را راهنمایی می کنند، بدین ترتیب مرحوم شیخ بهایی، حلوا شکری را که ۵۰ درصد آن از دانه کنجد آسیاب شده و ۵۰ درصد دیگر شیره انگور و خرما بود، تهیه و با وسایل سنتی آن زمان تولید و ارائه کرد. ماده غذایی بدست آمده، مورد استفاده سپاهیان آن زمان قرار گرفت و مطلوب واقع شد. در سال ۱۳۱۲ شمسی، شخصی ایرانی، به نام حاج مصیب درخشانی که قبلاً در باکوی شوروی به تولید حلوا اشتغال داشت، در ایران شکر و مقداری گلوکز را جایگزین شیره کرد، در نتیجه حلوا شکری امروزی به دست آمد و به تدریج سطح تولید آن توسعه یافته و مصرف عمومی پیدا کرد. حلوا شکری تا مدت ها، میهمان سفره های مردم بود اما از موقعی که شکر به بازار آمد و جایگزین شیره ی کشمش شد، نام جدید حلوا شکری را به خود گرفت.

حلوا شکری

پایه ی تولید حلوا شکری، یک محصول خمیری شکل روغنی است که از آسیاب دانه های کنجد پوست گیری شده و بو داده شده به دست می آید. ارده عبارت است از کنجد بدون پوست، نرم و کوبیده، مخلوط با روغن خودش به رنگ کرم یا زرد روشن که برای ساختن حلوا به کار می رود. ارده حاوی ۷/۲۴ درصد پروتئین و ۹/۵۸ درصد چربی است.

پیشنهاد میکنیم از مقاله آشنایی با ویژگی های شیره انگور مرغوب دیدن کنید.